Samenwerkingen tijdens Platform

Ik beschouw het project ‘Elixer’ als een unieke ervaring waar ik niet alleen als danseres kon groeien, maar ook in mijn creatieve denkproces. Ik werd verast met een hele manier van brainstormen, maar ook een andere aanpak van een choreografie maken. We behandelde een actueel thema over schoonheid vinden in jezelf, door vele Social media obstakels. Aan het begin zag ik vooral de moeilijkheidsgraad om van dit thema een choreografie en film te maken, omdat je zoveel kanten op kan. Nienke’s werkwijze van aspecten van meditatie meenemen in je brainstorm ontzettend goed werken. We begonnen om ons hoofd te legen, juist de ruimte te maken voor een creatief denkproces en je lichaam ook tot rust, en met elkaar te verbinden door samen de rust op te zoeken. Door de meditatie werd er nadruk gelegd op de aanwezigheid van ons lichaam, en onze lichamen samen en werd ik ook verassend actief wakker uit de meditatie, klaar om aan de slag te gaat. Als ik terugkijk naar ons concept zie ik dat we vooral vanuit discussie en vanuit woorden te werk gingen, een hele mooie aanpak. Nienke’s oefening waarin wij de woorden zoals ‘Hi’ en ‘Hello’ aan elkaar door moesten geven werkte ook erg effectief als warm up en het hielp mij ook om de beweeglijkheid van woorden in te zien, wat mij later heeft geïnspireerd in een eigen project (dus dank daarvoor). Ik vond het ook een mooie brug van deze oefening naar ons eind resultaat omdat we juist gingen spelen met klank, hoogte, snelheid en richting toen wij deze woorden aan elkaar ‘gaven’, wat je in dans ook doet. Door met taal te spelen, bereidde Nienke ons tegelijkertijd ook voor het werken met dans en onze lichamen. De warm up oefeningen die volgde waren ook zeer interessant, namelijk woorden zoals ‘trots’, ‘ijdelheid’ en ‘angst’ met ons lichaam communiceren. Ik vond het fijn om weer met andere dansers bewegingsoefeningen te kunnen doen en voelde mij erg op mijn gemak. Ook tijdens deze oefeningen ging ik weer spelen met snelheid en vanuit welke lichaamsdelen de bewegingen kwamen. Nienke’s project werd een constante tussenwerking tussen tekst en beweging.

We gingen door middel van steekwoorden ons levensverhaal blootleggen aan elkaar en vanuit die woorden ons eigen verhaal met bewegingen opnieuw communiceren en zo kwam ‘Elixer’ tot stand. Woorden zoals vertrouwen, doorzettingsvermogen en vermaak waar ik een sterke verbinding mee voelde schreef ik op en hing ze in een bepaalde volgorde op de muur waardoor mijn levensverhaal en ervaring met Social media langzaamaan duidelijk werd. De andere dansers en ik gingen onze woorden vergelijken met elkaar en kwamen tot een selectie van woorden die ons levensverhaal het meest versterkte. Uiteindelijk kwam mijn dans improvisatie vanuit de woorden die ik had gekozen. Voor het woord ’nieuwsgierig’ betekende dit bijvoorbeeld dat ik als een Tarzan rond de andere dansers ging bewegen, en actief ‘Hi’ ging roepen. Voor het woord ‘doorzettingsvermogen’ ging ik de andere dansers weerspiegelen en veranderde in intensiteit van mijn bewegingen. Bij mijn woord ‘vermaak’ kwamen we samen bij het idee dat ik mij als kind ging gedragen. Weer speelde taal een rol en sprong ik hyper de lucht in terwijl ik ‘Hi’ en ‘Ha’ riep. Ik vond dat de repetities in de studio van Nienke erg aangenaam waren, de ruimte voelde uitnodigend om in te dansen. We konden constant naar onze brainstorm op de muur kijken en zo kwamen ook steeds nieuwe ideeën. Ik vond het mooi om te zien dat wij in onze samenwerking ook allemaal met een bepaald woord een connectie voelde, namelijk ‘originaliteit’ en spraken tijdens de repetitie wat onze ‘geheime taal’ en que zou zijn dat we dit woord zouden inzetten. Als ik Elixer bekijk, zie ik hoe wij als dansers een mooie taal hebben ontwikkeld samen en hoe wij ter plekke de omgeving tot ons namen. Wat ik mooi vond aan deze samenwerking was dat we met enige voorbereiding (onze gesprekken samen en gezamenlijke brainstorm) ook erg werden vrij gelaten in het eindwerk. We mochten onze eigen invulling geven met de woorden die wij hadden opgeschreven, maar ik wist wel wat bepaalde verwachtingen waren van andere dansers en wat gecommuniceerd moest worden in het werk. Er was een mooie balans tussen structuur en vrijheid in het project. Verder vond ik het filmen ontzettend gaaf op de mysterieuze locatie waar ik alleen een plaatje van had gezien. Het mooiste aan het project vond ik dat gevoel dat ik kreeg net voor het filmen, omdat we maar een take hadden. De dansers en ik deelde dit gevoel samen, we wilde genieten van het moment maar ook goed presteren. Het voelde bijna als een performance voor een publiek waar je ook maar een kans voor krijgt om jezelf te laten zien. Om dit in Corona tijd de ervaren vond ik heel bijzonder en ben Nienke dankbaar dat ik deel mocht zijn van dit mooie project.

Ik mocht de afgelopen maanden onderdeel maken van het jaarlijkse toneelstuk van de Utrechtse Biologen Vereniging (UBV). De toneelomissie 'Planktonkoorts' presenteert het stuk 'Dromedaris' waar al een heel jaar aan is gewerkt. Van zoom repetities tot fysiek op locatie repeteren was het stuk continue afhankelijk van de Corona maatregelen. Onder leiding van regisseur Michiel Westbeek, ging het stuk 18 juni in premiere en voerde de spelers in totaal drie voorstellingen op bij het Krachtstation in Kanaleneiland, Utrecht. Het was mij een waar genoegen om de choreografie te maken voor het stuk en mij te verdiepen in een actuele theaterproductie. Ik heb tijdens het Platform traject niet alleen mijn peilen gericht op het maken van een performance, over een thema waar ik met vol enthousiasme verdiept ben geraakt, maar ook was mijn doelstelling om op zoek te gaan naar samenwerking. Platform stond voor mij in het teken van samenwerking aangaan. In het traject ben ik veel gaan denken over wat ik tijdens mijn HKU jaren het gemaakt. Er was een sterk interesse om te groeien in het gebied van theater en performance. Platform bood mij bovendien ook de mogelijkheid om te kijken naar een vervolg opleiding. Ik heb de tijd gekregen om mijn specialisatie richting in te zien en kon vanuit die geruststelling op zoek naar real life praktijkervaringen. Het toneelstuk van de UBV was de ultieme kans om mij in het theater werkveld te lanceren. Ik nam verschillende rollen op mijn, naast choreograaf nam ik ook leiding over de groep en mocht ik doceren. Meteen in het de theater praktijk gelanceerd worden betekende dat ik moest voldaan aan verwachtingen van de regisseur, deadlines en doelen moest navolgen en een sterke band met de spelers ging opbouwen. Zo bouwde ik elke bewegingsrepetitie op in materiaal en zocht ik verschillende moeilijkheidsgraden in bewegingen op, maar moest ik ook continue bereid zijn om mijn materiaal aan te passen om op het niveau van de spelers te zijn. En stabiele wisselwerking van ideeën en goeie communicatie waren essentieel in dit proces. Deze samenwerking heeft mij heel veel inzichten gegeven in de do's en don't in een theaterproductie en hoe techniek, regie en beweging nauw samenwerken op een podium. Het was een bijzondere kans om een stapje dichterbij te komen in het maakproces binnen mijn specialisatierichting.

Verder is de samenwerking tussen schrijvers ook essentieel geweest tijdens dit proces, waar het de performance 'Nooit Hetzelfde, Hetzelfde Nooit' uit is ontstaan. Het houden van een schrijfschema met andere studenten, schrijfsessies met andere makers was van grote waarde tijdens Platform. Onder andere schreef ik veel teksten met Spatial Design student Nicole Kilibarda, of maker Nienke Jorrissen. Ook kwamen er mooie teksten uit van schrijfsessies met mensen die zich juist niet uit dezelfde creatieve omgevingen bevonden.

Hieronder vind de bezoeker een paar teksten die voor mij blijvend waren.