In de afgelopen zeven jaar heb ik in verschillende grootschalige wooncomplexen in en rond Utrecht gewoond. In deze periode heb ik als geen ander het gebrek aan sociale interactie met mijn directe fysieke leefomgeving gemerkt. Toen in het voorjaar van 2020 de Coronapandemie uitbrak, werd dit gevoel versterkt, doordat ik aan huis gekluisterd was en een enorme focus op mijn directe leefomgeving kwam te liggen. Ik woonde alleen, in een complex met nog 900 anderen, maar zag, kende, of sprak niet of nauwelijks medebewoners. Dit enorme gebrek aan interactie intrigeerde mij, hierdoor ben ik vooronderzoek gaan doen naar mijn toenmalige woongebouw. Hier uit bleek dat vier van de vijf medebewoners zich wel eens eenzaam voelde en het merendeel nauwelijks tot geen medebewoners kende. ik zag hier een urgent probleem.

Hoewel vroeger het gezin de hoeksteen van de samenleving was, zijn vandaag de dag de eenpersoonshuishoudens juist in de meerderheid. Deze groeiende groep bestaat grotendeels uit jongeren tussen de 22 en 32 jaar die zich in de stedelijke omgeving bevinden.
Door deze verandering in huishoudsamenstelling, is de vraag naar woningen toegenomen en ook het type woningvraag veranderd. Dit resulteert de laatste jaren in een toename van veel grootschalige wooncomplexen met kleine wooneenheden.
Maar deze woonvorm blijkt te kampen met een kenmerkend probleem, juist in deze grootschalige wooncomplexen heerst namelijk een groot gebrek aan sociale interactie.

Normaliter vindt 80 procent van de dagelijkse, terloopse interacties plaats in de directe leefomgeving, dit contact draagt bij aan het zelfredzaam vermogen, en daarnaast wordt de sociale interactie als essentieel onderdeel gezien van een sociaal duurzaam klimaat. Maar bij de grootschalige wooncomplexen heerst een groot gebrek wat er voor zorgt dat:
- bewoners minder hulpbehoevend zijn, er minder veiligheid en vertrouwen is en meer bewoners geïsoleerd en eenzaam zijn.
Tijdens dit onderzoek is gekeken naar welke ruimtelijke aspecten de sociale interactie kunnen stimuleren. Dit wordt gedaan op vijf schaalniveaus: De Buurt, De route naar huis, Het woonblok, De drempelzone, In de woning.
Alleen ruimtelijke interventies zijn niet voldoende, hierom is ook gekeken naar de niet-ruimtelijke (programmatische) interventies die sociale interactie versterken.
De vraag van het Final Project is: hoe de sociale interactie, op ruimtelijke en programmatische wijze, geïntegreerd kan worden in het toekomstige grootschalig wooncomplex Archimedeslaan 16

Dit is onderzoek is gedaan door middel van literatuuronderzoek, veldonderzoek, surveys en gesprekken met experts.

De sociale interactie kan door middel van ruimtelijke en niet-ruimtelijke (programmatische) interventies geïntegreerd worden.  Uit het onderzoek is gebleken dat deze elementen absoluut niet los van elkaar gezien kunnen worden, om de sociale interactie succesvol te laten integreren. Wanneer of alleen de ruimtelijke of alleen niet-ruimtelijke interventies in de grootschalige wooncomplexen wordt geïnvesteerd, blijkt de sociale interactie maar beperkt succesvol.

Daarnaast is er nog een belangrijke stap die genomen moet worden om de sociale interacties binnen grootschalige wooncomplexen te integreren: het verschalen.