In het jaar 2000 verloor ik mijn oma Ditje. Omdat ik pas 4 jaar oud was, kan ik haar helaas niet meer herinneren. Toch ik heb altijd haar gezicht kunnen onthouden omdat ik haar op familiefoto’s heb gezien. Want wanneer mensen overlijden laten ze foto’s en andere fysieke items achter, ik zie dit van onschatbare waarde omdat dit een deel van iemands verhaal en bestaan vormt.

In mijn project heb een manier gevonden om nieuwe herinneringen te maken met de sporen die zijn achtergebleven, door de foto’s van toen in het heden te plaatsen, haar handelingen te imiteren en de archieffoto’s te bewerken. Daarbij onderzoek ik ook tastbaarheid door textiel, papier en draad op de beelden toe te passen om zo ook dichterbij dat moment te komen.

De expositie - FOTODOK, Utrecht