STAAL moet nog worden gedraaid, mede daarom studeer ik voor een deel af met ander werk.

STAAL, één ding wat vanaf het begin niet veranderd is, de titel. Aan het begin van dit proces wilde ik een actieve, politieke, documentaire maken over de welvaartsongelijkheid in Nederland. Hoe kan het dat er een steeds grotere kloof ontstaat tussen arm, rijk en de middenklasse. Dat vraagstuk zou centraal staan en ik zou zelf een prominente rol spelen in de film als interviewer. Ik worstelde met het probleem dat dit teveel reportage zou zijn en ik hier niet een artistieke draai aan kon geven. Vanaf hier is STAAL verschoven naar een poëtische benadering van dit thema. Door het proces heen is de film steeds persoonlijker geworden, en zo is ook mijn aanpak persoonlijker geworden. Ik stapte langzaam af van het idee van interviews met politici, die zoektocht naar antwoorden en oplossingen. Mijn insteek verschoof naar het tonen van de worsteling van de fysieke arbeider die in mijn film het symbool is voor de lagere klasse en degene die het hardst geraakt worden door de welvaartsongelijkheid. Ik raakte hierbij geïnspireerd door oude propaganda films waarin de arbeider werd verheerlijkt aan beide kanten van het ijzeren gordijn, om zo de ideologische doelen van hun land te dienen. Ik vond het prachtig om te zien dat de arbeider hier een symbool was voor daadkracht en trots. Er was een periode waarin ik probeerde een moderne, satirische propagandafilm te schrijven waarin de arbeider opnieuw werd verheerlijkt maar waarin ik het kapitalische systeem, waarin zij nu werken, zou bekritiseren. Na veel schaven en schuren vond ik ook dat dit idee niet lekker werkte. Na nog een aantal versies begon ik vrijer te denken en te schrijven en kreeg STAAL de vorm die het nu heeft. Een experimentele hybride documentaire waarin ik in drie aktes de val en wederopstanding van de Nederlandse fabrieksarbeider vertoon. Dat alles ondersteund met Jazz, techno, dans en een monochroom kleurenpalet.