De reflectie die ik zag van mijn lichaam in de spiegel was een reflectie van wat de maatschappij wilde zien. Vanaf het moment dat ik ongesteld werd beschouwde ik mezelf als vrouw en volgde er een nieuwe kijk op mijn lichaam. Ik werd mij meer bewust van hoe ik eruit zag en hoe ik eruit zou moeten zien. Door deze verwachtingen en maatschappelijke idealen ontstond er een afstand tussen mij en mijn lichaam. Deze afstand werd vergroot toen ik geconfronteerd werd met het feit dat mensen jouw lichaam tegen je wil in kunnen aanraken waardoor je lichaam niet meer voelt als de jouwe.

De relatie tot mijn eigen lichaam was verstoord en ik had de grip verloren. Door middel van het fotografisch vastleggen van mijn eigen lichaam vond ik mezelf. Alleen door alle delen, ook de imperfecties die ik zag, van mezelf te fotograferen kon ik ze accepteren. Door mezelf keer op keer onder de loep te nemen in een veilige omgeving kreeg ik opnieuw grip op mijn lichaam. Daardoor kon ik weer naar plekken toe die minder veilig voelden. Stap voor stap accepteerde ik mezelf meer en kreeg ik de grip op mijn lichaam terug.