ARTIST STATEMENT

Mijn naam is Merel Vos, ik ben cameravrouw en vertel graag verhalen met beelden. Dit kunnen verhalen zijn met een belangrijke boodschap of films die puur gemaakt zijn voor vermaak. Ik ben een kameleon met mijn camerawerk en pas mij aan op de diverse projecten waar ik aan werk. Projecten waarbij ik een persoonlijke connectie heb vind ik het interessantst om aan mee te werken omdat ik mij dan kan inleven in het verhaal. Vaak zijn dit projecten die gaan over de buitenbeentjes, of projecten die onderwerpen aan het licht brengen waar mensen niet snel bij stil zullen staan. Ik als cameravrouw weet wat ervoor nodig is om geschreven tekst van een ander op de juiste manier, met de juiste middelen om te zetten naar een beeldend verhaal waar het publiek met plezier naar kijkt. 

MIJN EINDEXAMEN

Voor mijn eindexamen heb ik mij verdiept in het psychologische effect van cinematografie op de kijker. Ik heb het verschil in lenzen, camerapositie, camerabeweging, kadrering en licht onderzocht aan de hand van theoretische boeken en case studies. Wat ik heb geleerd is dat ik de camera zie als de kijker die naar de film kijkt. Als iemand iets persoonlijks verteld of de scene is intiem, wil ik met de camera dicht bij het personage zijn. Als ik wil dat de kijker afstand moet voelen tot het personage, blijf ik met de camera op een afstand. Voelt het personage zich klein en onzeker? Dan maak ik een extreem totaal shot waarbij het personage heel klein in beeld is met veel ruimte om hem heen. Zo zijn er een hele hoop trucjes die ik kan uitvoeren met de camera om de kijker mee te nemen in de film. Ik kan de kijker laten voelen wat het personage voelt, ik kan de kijker laten meeleven of juist niet. Uiteindelijk is een groot deel een mening, maar de theorie die ik heb geleerd kan ik omvormen naar iets wat mij persoonlijk aanspreekt. Al dit onderzoek heb ik uiteindelijk meegenomen naar de films van Daan (De Zuigeling) en Kelsey ( Ik spreek jou over 10 jaar nog wel). Bij Kelsey zijn het persoonlijke verhalen. Ik heb er daarom voor gekozen om dichtbij de vrouwen te staan met mijn camera. In de film van Daan spreekt het hoofdpersonage geen woord uit en is het aan mij om met de camera de kijker te laten meeleven. Ik ben er achter gekomen dat de theorie die ik op films toepas altijd hetzelfde is, namelijk wat is het psychologische effect van cinematografie op de kijker. Maar uiteindelijk pas ik mij aan op het project waar ik mee bezig ben en heb ik niet één eigen stijl. Ik ben een kameleon.